Düsünceler ruh ve zihin dünyamizda cereyan eden soyutlamalardan ibaret degildir. Var olma bicimimizi, benimsedigimiz düsünceler belirler. Iyi olmak icin iyiyi düsünmek, dogru olmak icin dogrunun pesinden gitmek, güzel olmak icin de güzeli kavramak gerekir. diyen Ibrahim Kalin, düsünmenin cileli ama kendini bilmek ve bulmak icin varolussal bir gereklilik oldugunu derinlikli bir sekilde ortaya koyuyor. Düsünmenin degil; iyi, güzel ve dogru düsünmenin erdemini vurguluyor ve düsüncenin ufkunu acik hale getiriyor.

Düsünmek yola cikmaktir. Herhangi bir yola degil, bizi hakikate götürecek yola koyulmaktir. Düsünmek, Eflatunun magarasindan cikmak icin ayaga kalkmaktir. Duvara yansiyan gölgelerin hakikatin kendisi degil, sadece gölgesi oldugunun farkina vararak isigin kaynagina yönelmektir. Düsünmek, ayaga kalktiginizda size müstehzi bir sekilde bakanlara aldirmadan kapiya dogru yürümektir. Ayaginiza vurulmus zincirlerden kurtulmak icin önce zihninize vurulmus prangalardan kurtulmaktir. Magaradan cikani vururuz. diyenlere aldirmadan aklinin ve vicdaninin sesine kulak vermektir. Düsünmek tehlikeli ve cileli bir istir.

Dogru düsünmek erdemli olmayi garanti altina alir mi Düsünmek, ahlakli olmak icin yeterli midir Bilmek, her zaman dogruyu yapmak anlamina gelir mi Düsünmeyi zihinsel bir faaliyete indirgeyen ekoller bize bu noktada tatmin edici cevaplar veremezler. Iyi, güzel ve dogruyu birbirinden ayristiran bir zihin yapisi, düsünce ile erdemli davranis arasinda dogrudan ve zorunlu bir iliski kurmaz. Fayda ve kari artirmak icin uygulanan yöntemler kapitalist üretim-tüketim kurallari icinde iyi ve dogru kabul edilir ama akil ve erdem terazisine konuldugunda sinifta kalirlar.

Düsünmek ile ahlak, tefekkür etmek ile erdemli davranmak arasinda ayrilmaz bir bag vardir. Bir düsünce bizi dogru davranisa götürmüyorsa ya düsündügümüz seyde ya da düsünme bicimimizde bir sorun var demektir. Gercek düsünce, bizi iyi, dogru ve güzel davranisa götürür. Bu yüzden düsünmek, salt zihinsel bir eylem degildir. Sahih manada düsünmek, bütün varligimiza nüfuz eder. Bizi sarip sarmalar ve dönüstürür. Bir düsünce, tasavvur yahut duyguyu iliklerimizde hissetmeden onun manasini tam olarak kavradigimizi söyleyemeyiz. Düsünce ancak varolusumuzu dönüstürdügü zaman iyi, güzel ve dogrunun elcisi olur ve hikmet sifatini kazanmayi hak eder.